متشکریم گوگل مپ!!! دانشمندان با کمک تصاویر ماهواره های فضایی گوگل مپ موفق شدند یکی از رازهای اقوام باستانی نازاکا که در سرزمین فعلی پرو زندگی می کردند را رمزگشایی کنند
سروش سارابی : چگونه مردمان بیش از 3000 سال قبل، به تکنولوژی هیدرولیک
امروز ما دسترسی داشته اند؟ آنها در 3000 سال پیش، دانش زمین شناسی و مدیریت منابع
طبیعی را چگونه بدست آورده بودند؟ نظام پیشرفته مدیریت و سازمان دهی اجتماعی را
چگونه آموخته بودند؟ چه رازی در پس تمدن این مردمان وجود دارد که آنها را از بسیاری از جوامع امروزی ما متمدن تر قرار داده بوده است؟ وب سایت دانش آگاهی شما را به خواندن جدیدترین دستاورد کشف شده از تمدنی با قدمت بیش از 3000 سال
ساینس آلرت: سر انجام باستان شناسان با استفاده
از تصاویر با کیفیت بالا، توانستند قطعات اسرارآمیز منطقه مشهور نازاکا را، در زمان
زندگی مردمان باستانی پرو تکمیل کنند.
این اسرار پیرامون ساخته شدن
سوراخهای حلزونی دقیقی با نام پیوکیو (Puquios) است. این
سوراخ ها در زمین های صحرای جنوب پرو، در منطقه نازاکا در درون اعماق زمین حفر شده اند.
دانشمندان با استفاده از آزمایشات طول عمر کربن، نتوانستند زمان ساخت این شکل های عجیب و غریب را مشخص نمایند. از طرف دیگر مردمان نازاکا هیچ مستندی از خود بجای نگذاشته بودند که برای اولین بار در چه زمانی در این سرزمین ها مستقر شده بودند، بر همین اساس باستان شناسان با صرف بیش از چند قرن تلاش، نتوانستندعلت ساخت این اشکال را کشف کنند.
اکنون، Rosa Lasaponarac از موسسه روش های تجزیه و تحلیل محیط زیست واقع در ایتالیا، توضیح می دهد که چگونه با مطالعه تصاویر گرفته شده از فضا، توانسته است روش توزیع Puquios را طراحی کند. همچنین متوجه شود که آنها چگونه با جوامع نزدیک (جوامعی که دسترسی به آنها آسانتر بود) ارتباط برقرارمی کردند.
بنابر گزارش BBC Future، این تحقیق
روشن می کند که این شبکه تونل ها و غارها چگونه در نازاکا ساخته شده اند. اکنون
اعتقاد بر این است که هدف اولیه از ساخت Puquios ، برقراری ارتباط در یک شبکه آبرسانی، برای زنده ماندن در این
منطقه بوده است. منطقه ای که به صورت مداوم
در معرض خشکسالی قرار داشته است. آنها به صورت ساسای، یک سیستم هیدرولیک بسیار
پیشرفته برای بدست آوردن آب، از سفره های زیر زمینی به وجود آورده بودند.
به گفته Lasaponara آنچه که امروز در مورد سیستم Puquio می دانیم، این است که این سیستم از آن چیزی که امروز بدست آمده و مشخص شده، بسیار توسعه یافته تر بوده است. بهره برداری از منابع نامحدود آب های زیرزمینی، و استفاده از آنبرای سیستم کشاورزی فشردهدر طول یک سال، در یکی از خشک ترین دره های جهان، نشان دهنده توسعه بسیار گسترده این سیستم است.
Lasaponara اضافه می کند که می بایست فناوری بسیار خاصی برای ساخت Puquios مورد استفاده قرار گرفته باشد.ساخت و نگه داری از این سیستم نیازمند تلاش ها، سازمان دهی و همکاری بسیار زیادی بوده که این سیستم را بسیار جالب و تامل برانگیز کرده است، و اینگونه به نظر می رسد که نگهداری این مجموعه بر اساس یک سیستم سازماندهی شده اجتماعی و همکاری میان آنها بنا شده بوده است.
روش کار این سوراخ های حلزونی شکل
به این صورت است که این سوراخ ها باد را به درون کانالهای زیر زمینی می دمیدند، سپس باد
وارد شده به مخازن عمیق زیر زمینی، آب موجود در اعماق زمین را مجبور به حرکت به
سمت بالا می کرده است؛ زمانی که آبها از عمق به سطح می رسیدند، در قسمتی که برای ذخیره آب ساخته شده بود، جمع
می شدند. مقدار آب باقی مانده بعد از مصرف، در استخرهایی که روی زمین ساخته شده بودند، برای مصارف بعدی
نگهداری می شدند. ساخت و ساز سیستم Puquios بیانگر وجود استانداردهای بسیار بالایی بوده است، به شکلی که برخی
از این روش ها همچنان در سیستم مهندسی مدرن کنونی مورد استفاده قرار می گیرد.
به اعتقاد Lasaponara ساخت چیزی در این ابعاد و گستردگی، نیازمند درک جامعی از زمین شناسی
منطقه و آگاهی کامل از تغییرات سالانه منابع تامین آب بوده است.
Puquios جاه
طلبانه ترین پروژه هیدرولیک منطقه نازاکا بود، که نه تنها آب را برای آبیاری و کشاورزی
در طول سال تامین می کرد، بلکه نیازهای داخلی آنها را هم برآورده می نمود.
سروش سارابی : این مقاله در ساینس آلرت بخشی از گزارش مفصل BBC Future می باشد.
